Hoi ik ben Simone Jellema,
Vroeger woonde een paar honderd meter van ons huis een boer die ook pony’s verhandelde. Voor een paar gulden kon je een uurtje zonder zadel in het veld rijden op de pony’s die hij had. Hier was ik dus regelmatig te vinden om te rijden en te knuffelen met de pony’s, hier werd mijn interesse voor pony’s gewekt.
Later kwam er een kleine manege vlak bij mij thuis en ben ik daar paardrijlessen gaan volgen. Na een jaar ben ik als twaalfjarige op een andere manege gaan rijden. Hier kwam ik erachter dat ik door mijn geduld, rustige natuur met veel paarden en pony’s uit de voeten kon. Binnen de kortste keren mocht ik op de moeilijke pony’s rijden, zodat deze pony’s ook in de lessen ingezet konden worden. Uiteindelijk waren het niet alleen de moeilijke pony’s maar ook de moeilijke paarden die ik reed. Op deze manege ben ik in mijn tienerjaren ook les gaan geven. Ik gaf les aan kinderen vanaf 4 jaar tot aan volwassenen toe.
Door dezelfde rust en geduld te gebruiken voor de ruiters als voor de paarden, kreeg ik de mensen met angst in mijn lessen en ook de hele kleine ruitertjes kwamen bij mij terecht. Ook ging ik steeds meer met ‘’probleem’’ paarden werken en reed ik paarden in. Ik deed het al wat anders als dat destijds gewoon was, omdat ik ook toen al het gevoel had dat we anders met paarden konden omgaan dan wat de gangbare methodes van paarden trainen deden. Op 16 jarige leeftijd kon ik eindelijk mijn eerste eigen pony kopen. Een negenjarige Welsh merrie Jolandina, waarmee ik een aantal veulens gefokt heb. Helaas heb ik haar op 34 jarige leeftijd moeten laten gaan, maar haar 22 jarige zoon Orinoco, loopt nog steeds vrolijk bij mij in de wei.
Heel wat jaren geleden, kreeg een van mijn pony’s, Anastasija, een ongeluk en kon daardoor niet goed meer lopen. Mijn Feldenkrais therapeute had net in de VS een cursus Tellington TTouch voor paarden gevolgd en kwam mij dus helpen met mijn pony Anastasija. Dit heeft Anastasija en mij enorm geholpen. Door mijn werk schoof het paardrijden wat naar de achtergrond maar dankzij mijn 3 pony’s was het nooit helemaal verdwenen. En uiteindelijk na een paar jaar wat minder gereden te hebben, heb ik het rijden weer volledig opgepakt en kwam er nog een pony, Shakira, bij. Ook mijn dochter ontkwam niet aan het paarden virus en zelfs mijn man is een paar jaar geleden met paardrijden begonnen. En nu heeft iedereen zijn eigen paard.
Telling TTouch was net als het rijden naar de achtergrond verdwenen totdat mijn Feldenkrais Therapeute dit toevallig ter sprake bracht tijdens een gesprek over mijn stressvolle Arabier merrie Shakira en geblesseerd springpaard Amigo. Hierdoor ben ik me er weer meer in gaan verdiepen en herkende ik veel van wat ik vroeger al met paarden deed in deze methode.
Toen ik hoorde dat Linda Tellington-Jones in Duitsland op de Equitana zou komen ben ik daar naar toe geweest en heb Linda daar ontmoet. Hierdoor werd het gevoel versterkt dat ik hier echt iets mee moest gaan doen. Meteen daarna ben ik begonnen met de opleiding tot TTouch coach in Duitsland Nederland en Engeland. Tijdens deze periode heb ik gemerkt dat ik gegroeid ben als mens. Ook heb ik gemerkt dat het een grote positieve invloed heeft gehad op mijn Arabier Shakira en ons springpaard Amigo. Ook heb ik veel positieve veranderingen gezien bij paarden en ook bij hun ruiters waar ik hulp ben gaan bieden met Tellington TTouch.
Inmiddels ben ik Practitioner 1 en heb ik besloten om hier mijn beroep van te maken.